در شرایطی که کارگران از حق ایجاد تشکل های مستقل خود محروم هستند، صد ها کارگر فعال در زندان یا تحت تعقیب قضایی از طرف جمهوری اسلامی قرار دارند، دستمزد کارگران به میزان یک سوم خط فقر اعلام می شود و کودکان کار در خیابان ها مولوی و گمرک تهران و…در معرض خطرات مختلف قرار دارند، اکنون دستگاه تبلیغاتی ج.ا.ا به میدان آمده تا با بانگ هفته کارگر روز کارگر را از محتوی خالی کند. اکنون جای این پرسش همچنان باقی است که امسال یا در سال های گذشته جمهوری اسلامی با تشکل های وابسته به جناح های سیاسی خود به جز بی کاری، گرانی، فقر و فلاکت بیشتر برای کارگران چه ارمغانی آورده است ؟ در سال اول انقلاب خواست کارگران تعطیل عمومی روزجهانی کارگر در ایران بود، ولی جمهوری اسلامی ایران تنها با تعطیلی کارگران در روز کارگر موافقت کرد و عملاً کارمندان، کارکنان ادارات و مؤسسات را کە جزء مزدبگیران هستند از شمول قانون مربوط به تعطیلات مستثنی کرد. قصد حکومت از این ترفند، ایجاد جدایی میان کارگران یدی و فکری و تضعیف هم‌بستگی جنبش مزدبگیران بود. با این وجود از آنجا که حاکمان تازه به قدرت رسیده مایل بە رعایت همان قانون هم نبودند، در صدد بر آمدند تا مانع برگزاری این روز توسط کارگران مستقل شوند. درزمان جنگ خانمان برانداز هشت ساله دولت های وقت کوشیدند با حفظ ظاهر، این روز را از محتوا خالی کنند و با کمک خانە‌ی کارگر به عنوان شاخه کارگری حزب جمهوری اسلامی ایران که بعد ها در وزارت کشور در ماده 10 احزاب به ثبت رسید و در واقع حزبی است حکومتی نه تشکل صنفی، از مراسم روز کارگر علیە حق و حقوق کارگران در جهت منافع و امیال حکومت بهرە گرفت. با این ترفند ، «هفتە‌ی کارگر» بە جای «روز کارگر» بنا گذاشته شد تا روز کارگر را از بدنه جهانی آن که در همه کشور های جهان برگزار می شود منفک کنند و هفته کارگر دولت ساخته را از ده ها سال پیش به کارگران و مردم ایران تحمیل کنند. در هفته ای که تنها تقدیر از مقام رهبری و تعظیم کارگران در برابر تمام اهداف سیاسی و امنیتی نظام جمهوری اسلامی بر قرار است، در هفته ای که جایی برای لب گشودن کارگران برای مطالبات صنفی شان وجود ندارد، تنها نام کارگر می ماند و عوام فریبی دولتیان در دوره های مختلف، ولی آن چه درعمل بر سر کارگران می آید صرفا برخورد یگان های نظامی و امنیتی با آن ها است که می توان در این ارتباط به چند واقعه در سال گذشته اشاره کرد، برای مثال این که چگونه کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران برای شادی مختصری که در رابطه با روزکارگر در پایانه آزادی تهران داشتند سرکوب شدند یا فعالان مستقل کارگری که خواستار تجمع در برابر وزارت کار در اعتراض به پایین بودن دستمزد ها بودند، چگونه دستگیر و روانه زندان گردیدند. امسال نیز تغییری کیفی در شرایط کارگران ایران بوجود نیامده است، زیارت قبر اهل قبور، دیدار با رهبری، «بیعت با آرمان‌های خمینی» انتخاب کارگر نمونە و کارهایی از این دست جزء مراسم‌همیشگی هفتە‌ی کارگر توسط ایادی حاکمان اسلامی بوده و هنوز نیز چنان کە در مصاحبە‌ی قائم‌مقام وزیر کار آمدە، چرخ به همان روال سابق در جمهوری اسلامی ایران می چرخد و در نتیجه دست به دست شدن دولت ها با تکیه برتغییر جناحی، تفاوتی در وضعیت کارگران ایجاد نکرده است. بی دلیل نیست که علی‌رضا محجوب دبیرکل «خانە‌ی کارگر» در گفت و گویی که با رسانه های داخل ایران انجام داد “گرامی‌داشت هفته‌ی کارگر را چنان بازگو می کند که همه تقصیر ها از دولت سلب شود و وی با نشان دادن آدرس غلط، سیاست فریب کارگران را باز هم در ابعاد امروزی خود ادا مه می دهد. رییس فراکسیون کارگری مجلس شورای اسلامی در مصاحبە خود سعی دارد کارگران مهاجر را عامل بیکاری کارگران ساختمانی معرفی کند و سمتِ نارضایتی کارگران از دولت را به سویی دیگر هدایت کند، وی در بخشی از سخنان خود می گوید:”به واسطه‌ی سهل‌گیری‌هایی که در رابطه با حضور اتباع غیر ایرانی فاقد مجوز در ایران صورت گرفته است، اکنون سال‌هاست که شمار قابل توجهی از این افراد خواسته و ناخواسته باعث برهم خوردن رابطه‌ی عرضه و تقاضا در بازار کار شده‌اند”. محجوب در همین مصاحبه در مورد نقش وزیر کار در جلوگیری از افزایش مناسب دستمزد آشکارا دروغ می گوید و خلاف گزارش‌های منتشرە، گناە را تنها بە گردن کارفرمایان می اندازد و یادش می رود کە رفقای خودش رسماً نوشتند کە کارفرمایان در نهایت بە وزیر کار وکالت دادند کە از طرف آنان با کارگران مذاکرە کند. او تلویحاً محاکمات فعالان کارگری را تایید کرد و گفت: “البته این که محاکم غیر تخصصی به دلیل نداشتن اطلاعات از مقررات کار و تامین اجتماعی نمی‌توانند مرجع مناسبی برای رسیدگی به اختلافات روابط کار باشند، نقد بجایی است که باید نمایندگان مجلس برای برطرف کردن آن بکوشند اما مادامی که این اتفاق نیفتاده باشد نمی‌توان از دستگاه قضایی توقع داشت که به چنین پرونده‌هایی رسیدگی نکند”. چنین سیاست هایی در طول حیات 37 ساله جمهموری اسلامی بار ها و بار ها تکرار شده و ادامه داشته است و بر بستر ناآگاهی معین بخش هایی از اجتماع توانسته است تا حدی نقش آفرینی کند ولی دیگر حنای علی رضا محجوب و دیگر شرکای ایشان در حاکمیت اسلامی رنگ چندانی در برابر باور های مردم ندارد. چرا که فقط طی هفته گذشته اعتصاب های کارگری چه به صورت کمی و کیفی رشد قابل تاملی داشته است، برای نمونه گوشه ی کوچکی از اخبار دریافتی حکایت از آن دارد که یک هزار کارگر مخابرات روستایی از استان های خراسان رضوی، هرمزگان، آذربایجان غربی، قزوین، کردستان، کرمانشاه، گیلان، فارس، کرمان، خوزستان، بوشهر، ایلام و سیستان وبلوچستان به تهران آمدند و در مقابل وزارت ارتباطات تجمع اعتراضی برگزارکردند . یا اخباری چون: کارگران “یورت شمال غرب” تجمع کردند / تجمع مربیان نهضت سوادآموزی استان لرستان مقابل مجلس در / اعتصاب کارگران نورد لوله صفا برای دومین بار از آغاز سال جاری / اعتراض ۳۲۰ کارگر کارخانه سیمان مسجد سلیمان به دلیل تاخیر در پرداخت مطالبات مزدی و به روز نشدن طرح طبقه بندی مشاغل / تجمع کارگران لوله سازی خوزستان / اعتراضات صنفی کارگران پیمانکاری شرکت جهان پارس درفازهای ۲۰ و ۲۱ منطقه ویژه عسلویه / تجمع کارگران شرکت راه سازی اویول در مقابل کارگاه و…. این اخبار تنها تعدادی محدود از اعتراضات و مبارزات اخیر کارگران بر علیه سیستم نابرابر و برای دفاع از مطالبات صنفی آنان را نشان می دهد و می توان از آن نتیجه گرفت که برنامه سازی های هفته کارگر و جناب محجوب و شرکای ایشان اعتباری را برای جمهوری اسلامی در میان کارگران و زحمتکشان به همراه نخواهد آورد.
Home
