تشدید بحران های محیط زیستی در پی مدیریت نادرست در ایران : www.iranhrc.org
All Human Rights for all in Iranwww.iranhrc.org
موضع گیری سودویند در بیست و هشتمین نشست شورای حقوق بشر
سه شنبه ۱۹ اسفند ۱۳۹۳ – ۱۰ مارس ۲۰۱۵
|
دوشنبه هجدهم اسفندماه ۱۳۹۳ نهاد غیردولتی سودویند در جریان نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، در «گفت و گوی تعاملی با گزارش گر ویژه محیط زیست» در ارتباط با مسئله حقوق بشر و محیط زیست امن، سلامت و پاک موضع گیری کرد. در این رویداد «شعله زمینی» فعال حقوق بشر و حقوق زنان به نمایندگی از این نهاد اتریشی در مقر شورای حقوق بشر سازمان ملل در ژنو ضمن انتقاد از شرایط بحرانی اکوسیستم و زیست بوم ایران خواهان سفر گزارش گر شورای حقوق بشر به ایران شد. وی عدم مدیریت مناسب و همچنین عدم همکاری مسئولان جمهوری اسلامی را عامل به وجود آمدن شرایط بحرانی در منطقه ایران دانست. نماینده سازمان غیردولتی سودویند همچنین نگرانی خود را نسبت به وضعیت بحرانی دریاچه ارومیه اعلام کرد و در خصوص خشک شدن این دریاچه و مشکلات پیرامون آن سخن گفت ترجمه متن و ویدیو سخنرانی شعله زمینی به زبان انگلیسی و برگردان فارسی به شرح زیر است: سودویند تلاش‌های سه ساله شما را در ارتباط با حق بسیار حیاتی برخورداری از محیط زیست سالم ارج می‌نهد و امیدوار است که این شورا مسئولیت شما را بار دیگر و این بار با عنوان گزارش گر ویژه تمدید کند. همانطور که در گزارش شما آمده است، عملکرد کشور‌ها باید شامل استانداردهای محیط زیست و حقوق بشر باشد. ما متاسفیم که ناچاریم توجه شما را به این موضوع جلب کنیم که در بسیاری از مناطق، شاهد عملکرد‌های مناسب نبوده‌ایم و همچنان این عملکرد منفی موجب رسیدن به مرزهای بحرانی و فاجعه بار در وضعیت زیست محیطی ایران هستیم. عکس‌های ماهواره‌ای از مناطقی از قفقاز، شرق ترکیه و شمال غربی ایران و مقایسه سه دریاچه ارومیه در ایران، وان در ترکیه، و سوان که در فاصله کمی از یکدیگر قرار دارند، نمونه‌ای از مقایسه عملکرد خوب و نادست دولت ها را نشان می‌دهد. یکی از فاجعه‌های محیط زیستی در ایران خشک شدن تدریجی دریاچه ارومیه در شمال غربی ایران است، این دریاچه دومین (از منظر وسعت) دریاچه شور در دنیا و بزرگ‌ترین شرایط نا مساعد زیست محیطی را در رابطه با بحران آب در خاورمیانه دارد و یا بهتر است بگویم زمانی نه چندان دور میانگین سطح آب این دریاچه کمتر از پنج هزار کیلومتر مربع بود و اکنون به ۱۲% سطح اولیه (کمتر از یک هزار کیلومتر مربع) رسیده است و باید گفت انتقال آب در بالادست ورودی‌های این دریاچه بیشترین نقش را در این مسئله ایجاد کرده است. عکس‌های ماهواره‌ای از سال‌های گذشته که در اینترنت نیز قابل دسترسی است ابعاد این فاجعه را بهتر به تصویر می‌کشاند. نمک باقی مانده بر روی زمین در سطح چهار هزار کیلومتر مربع به سادگی با باد به مناطق اطراف این دریاچه و همینطور مزارع کشاورزی پیرامون این منطقه، منتقل می‌شود. آقای کناکس، چگونه می‌توان از چنین فاجعه‌های زیست محیطی جلوگیری کرد؟ ما از شما تقاضا می‌کنیم که همکاری خود را با گزارش گران ویژه ادامه دهید و به ایران سفر کنید.
