اعتراض به سکوت جامعه جهانی در قبال تبعیض علیه زنان در ایران

موضع گیری سودویند در سی و سومین نشست شورای حقوق بشر

اعتراض به سکوت جامعه جهانی در قبال تبعیض علیه زنان در ایران

پوشش اجباری یکی از موارد بارز پایمال کردن حق انتخاب زنان ایرانی است

سه شنبه ۱۸ آبان ۱۳۹۵ – ۰۸ نوامبر ۲۰۱۶

در مقدمه منشور سازمان ملل متحد، حقوق اساسي انساني و برابري زن و مرد در حقوق مورد تأکید قرارگرفته است. يکي از اهداف ملل متحد توسعه احترام به حقوق بشر و آزادي‌هاي اساسي براي همگان، بدون هيچ‌گونه تمايز؛ ازجمله تمايز جنسي هست. تعهد به حقوق مساوي براي زنان، مبنايي را تشکيل مي‌دهد که بر اساس آن، سازمان‌های وسيعي به راه انداخته شد تا برابري زن و مرد و رفع تبعيض را تأمین کرده و برخورداري زنان را از کلی حقوق انسانی‌شان، تضمين نمايد. شوراي امنيت، در اولین جلسه‌اش ارسال 1946 تشخيص داد که موضوعات مربوط به زنان مستلزم توجه خاص هست. لذا اين شورا يک کمیسیون فرعي در اين زمينه ايجاد نمود، تا پیشنهاد‌ها، سفارش‌ها و گزارش‌هاي مربوط به زنان، ازجمله گزارش‌هايي را که مربوط به موضوعات کاري کمیسیون حقوق بشر مي‌شود، به اين کمیسیون ارائه نمايد. صلاحيت کمیسیون زنان در سال 1987، در پي اجلاس «زنان و جهان سوم» که در نايروبي به سال 1985 برگزار شد، افزايش يافت. درنتیجه اين امر، شورا وظايف کمیسیون را افزايش داد که ازجمله شامل ارتقا بخشيدن اهداف تساوي طلبانِ، توسعه، صلح و نظارت بر اجراي اقداماتي مي‌شد که در اجلاس نايروبي با عنوان «راهکارهای نگاه به آينده» براي پيشرفت زنان در نظر گرفته‌شده بود. همچنين، کمیسیون موظف گرديد که به ارزيابي و بازنگری پيشرفت زنان در سطوح ملي، منطقه‌اي، بين منطقه‌اي و جهاني بپردازد. در سال 1995 و 1996، یک‌بار ديگر، پس از يک اجلاس جهاني درباره زنان، وظايف کمیسیون زنان موردبازنگری دوباره قرار گرفت تا کمیسیون بتواند وظايف نوینی را که از اجلاس نايروبي ناشي شده بود به عهده گرفته و دست آورده‌ای آن را انعکاس دهد. درنتیجه، مجمع عمومي در قطعنامه 203/50مورخ 22 دسامبر 1995 خود درباره اجراي نتايج حاصل از «چهارمين اجلاس جهاني درباره زنان»، تصميم گرفت که مجمع عمومي، شوراي امنيت و کمیسیون زنان، متناسب با اختيارات و صلاحيت‌هاي خود، سه مکانيسم بين دولتي متفاوت را ايجاد کنند، تا در سياست‌گذاري‌ها و تعقيب اين سياست‌گذاري‌ها نقش نخست را ايفا نمايند. در نشست 33 شورای حقوق بشر، «شعله زمینی»، فعال حقوق بشر و فعال حقوق زنان، نماینده نهاد غیردولتی سودویند در بحث عمومی آیتم 8 در ارتباط با برابری زنان در جمهوری اسلامی موضع‌گیری کرد . متن کامل این موضع گیری به شرح زیر است: همانطوری که در گزارش دبیر کل آمده است، کمیسیون حقوق بشر اسلامی ایران به عنوان سازمانی با استاتوس آ یا ب شناخته نشده است. ۱۵ کشور در دور اول و دوم بررسی جهانی دوره ای به جمهوری اسلامی ایران توصیه کردند که یک انستیتو ملی حقوق بشر با تطابق کامل با اصول پاریس را بنا نهد که مورد قبول هم واقع شده بود. اما اکنون در آستانه میاندوره دومین دور بررسی جهانی ایران هستیم و هنوز هیچ اثری از حرکت در این جهت دیده نمی شود این در حالی است که نهادهای مدنی ایران دارای نیروهای انسانی توانمندی است که اگر تحت فشار نباشند، می توانند این نهاد را تشکیل دهند. در رابطه با برابری زنان، آقای رئیس تصور کنید که امروز در این اتاق روسری همه زنان به زور از سر آنان کشیده شود مگر نه اینکه تمامی نمایندگان به این مسئله اعتراض خواهند کرد. چگونه است که زمانی که برعکس این مسئله در ایران اتفاق می افتد و زنان به زور وادار به پوشیدن حجاب می شوند، جامعه جهانی سکوت می کند؟ اگر که مسئله زنان برای شورای حقوق بشر مهم است چرا هیچ کدام از کشورها به رهبر ایران برای اینکه هفته گذشته دوچرخه سواری زنان را حرام اعلام کرد اعتراض نکردند و یا از زنان بدنساز ایرانی که به دلیل انتشار عکس هایشان در یک مسابقه بین المللی در خطر شلاق خوردن هستند، حمایت نکرده است. کنترل بدن و در حقیقت زندگی زنان در جمهوری اسلامی ایران به مسئله ای مشروعیت بخش برای حکومت تبدیل شده است. طنز قضیه در این است که ایران می کوشد تا نقض گسترده حقوق بشر علیه زنان را به عنوان گوناگونی فرهنگی به جامعه بین المللی بشناساند. هر روز آزادی تجلی در رابطه با پوشش و آرایش میلیون ها زن در کشورهایی مانند ایران و عربستان سعودی نقض می شود. تمامی انسان ها به شمول زنان باید بتوانند هویت خود را و همینطور مخالفت خود را با یک هویت یکسان شده تحمیلی و غیر شخصی، از طریق لباس پوشیدن مطلوب خود، ابراز کنند. ویدیوی این موضع گیری با ترجمه فارسی را از این لینک مشاهده کنید:

ویدیوی این موضع گیری به زبان انگلیسی را از این لینک مشاهده کنید:

print version     Home
                   

نظر شما؟